به گزارش رجانیوز، مراسم تقدیر از غلامعلی حداد عادل با عنوان «نکوداشت مرد تقوی و تدبیر» صبح دیروز شنبه در حوزه هنری تهران با حضور شخصیت‌های سیاسی، ‌فرهنگی و رسانه‌ای برگزار شد؛ مراسمی که چهره‌های شناخته شده سیاسی به طور گسترده در آن حضور داشتند و سعید جلیلی، دبیر شورای عالی امنیت ملی هم با حضور خود بر غنای حضور این شخصیت‌ها افزود. 

 

اما در این میان، عدم حضور محمدباقر قالیباف و علی اکبر ولایتی در این مراسم موضوعی بود که توجه بسیاری از حاضران و فعالان سیاسی را به خود جلب کرد؛ عدم حضوری که نشان از دامنه عمیق اختلافات میان اعضای ائتلافی دارد که قرار بود با هم برای انتخابات ریاست جمهوری یازدهم همکاری کنند و حتی در صورت پیروزی، از یکدیگر برای هدایت دولت استفاده کنند. 

 

اما چرا اعضای این ائتلاف تا این حد با هم مشکل و اختلاف دارند که حتی حاضر نیستند در مراسمی که برای تقدیر از یکی از اعضای آن برگزار شده، شرکت کنند؛ آن هم در زمانی که دکتر سعید جلیلی به عنوان فردی که عضو این ائتلاف نبود، در مراسم حاضر شد و از دکتر حداد عادل تقدیر به عمل آورد؟ به نظر می‌رسد ریشه این مساله را باید در مکانیزم تعیین کاندیدای ریاست جمهوری یازدهم در ائتلاف جستجو کرد. 

 

 

 «سیاسی کاری» به جای «گفتمان محوری»، مشکلی بود که از اساس، این ائتلاف را همراهی می‌کرد و در‌‌ همان زمان بسیاری از فعالان سیاسی و دلسوزان انقلاب اسلامی نسبت به این مساله هشدار دادند که «نظرسنجی» نمی‌تواند معیار و مکانیزم مناسبی برای این نوع فعالیت باشد و تنها زمینه‌ساز شکل‌گیری یک ائتلاف سیاسی بدون وحدت گفتمانی خواهد شد. 

 

در‌‌ همان زمان هشدار داده شد که این معیار که نامزد نهایی از میان نامبردگان، ‌ بر اساس «نظرسنجی» انتخاب شود؛ شاید در وهله اول، رفتاری عقلانی و منطبق بر واقعیت باشد اما اکتفاء به این مساله و تصمیم گیری بر این اساس که لزوما هر کس در نظرسنجی‌ها آرای بیشتری داشت، ‌ گزینه بهتری برای انتخابات ریاست جمهوری است، به نوعی نادیده گرفتن ارزش‌ها و معیارهای اصیل برای انتخاب یک کاندیدای اصلح و معرفی آن به افکار عمومی است؛ زیرا این امر ممکن است در نتیجه نهایی نظرسنجی‌ها، به نفع کسی باشد که لزوما پایبندی پر رنگی به ارزش‌ها و معیارهای انقلابی ندارد و از قضا به دلایل متعدد از جمله شهرت؛ حضور دائمی در رسانه‌ها، شعارهای عامه پسند و یا تبلیغات زودهنگام انتخاباتی و... خود را در افکار عمومی به عنوان یک گزینه «پر طرفدار‌تر» جا انداخته باشد. 

 

 

 «این ایده آل است اینکه همه اصولگرایان بنشینند و نفر واحدی را انتخاب کنند. هر چند شدنی نیست؛ حتی‌‌‌ همان سه نفری که ابتدا با هم ائتلاف کردند، بنده معتقدم که در عمل هیچ کدام از آن‌ها با هم نمی‌سازند.» این پیش بینی دقیق آیت‌الله مصباح یزدی در دی ماه سال گذشته است؛ یعنی دقیقا در‌‌‌ همان زمانی که اعضای ائتلاف سه‌گانه به شدت و با گرمای خاصی از پیوند محکم خود سخن می‌گفتند. 

 

جالب اینجا بود که قالیباف چند ماه پیش و در یک نشست مشترک با دو عضو دیگر این ائتلاف، اختلاف در این مجموعه را موید شک در دینداری خود نامیده و تاکید کرده بود: «اینکه این ائتلاف سیاسی نیست به این معنا نیست که ما سیاسی نیستیم. این بدین معناست که نمی‌خواهیم مکر و حیله بکنیم و از جنس کاسه به دست بگیر و بده و بستان احزابی نیست. اگر پایان این ائتلاف منجر به اختلاف شود، باید در دینداری ما شک کنید.» 

 

اما درگیری‌های گفتمانی اعضای این ائتلاف تا جایی پیش رفت که در مناظرات تلویزیونی حتی محسن رضایی هم در واکنش به سخنان ضد و متناقض اعضای این ائتلاف، خواستار ارائه مبنای شکل‌گیری این ائتلاف شد که البته پاسخی هم به همراه نداشت؛ چرا که اساسا بنایی به جز سیاست بازی در شکل‌گیری آن دخالت نداشت. 

 

 

از طرفی، حضور دکتر جلیلی در مراسم تقدیر از دکتر حداد نشان داد که یک «ائتلاف گفتمانی» که بر مبنای اصول و اعتقادات روشنِ مشترک شکل گرفته ولو نانوشته و بدون سازوکارهای رایج سیاسی کشور و ردیف کردن ستاد و یال و کوپال باشد، قطعا کارایی و کارآمدی بسیار بهتری نسبت به یک ائتلاف سیاسی که صرفا قرار است مورد تایید سیاست‌کاران قرار گرفته  و محملی برای کسب قدرت باشد خواهد داشت. باید دید مروجین ائتلاف سیاسی به جای ائتلاف گفتمانی که برخی خود از سخنرانان روز گذشته همایش تقدیر از دکتر حداد عادل نیز بودند، به این عبرت مهم واقف شده اند یا اینکه باز هم ساز ائتلافات بی ثمر و پر ضرر سیاسی را کوک خواهند کرد!؟

 

 

 

 

 

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: